Living

Meet Zorilla

Gister werd er op de farm, eigenlijk tussen de grote weg en het dorp, een beest gevonden.
Uit de telefonische beschrijving die de secretaresse kreeg/doorgaf onstond het idee dat het minstens om een enorm gevaarlijke leeuw ging. Maar hij was wel zwart en had ook wit….
Bij nader onderzoek bleek het om een stinkdiertje te gaan!

Hij was inmiddels gevangen, en omdat de betreffende plek gevaarlijk voor hem was (naast de grote weg en het dorp) besloten we hem op een veiliger plekje weer los te laten.
Zo gezegd zo gedaan. Toen we het bakje waar hij in zat echter open deden, kwam er een heel klein, bang, babystinkdiertje uit… (denk formaat grote hamster)

Hij maakte genoeg herrie voor 10, dat wel. Grommen als een volwassen waakhond, en gillen als een … uhm… tsja… stinkdier dus blijkbaar! Maar hij durfde zich eigenlijk niet te bewegen, en leek dat ook nog niet zo heel best te kunnen.
Wij hadden dus niet het idee dat hij in z’n eentje lang zou overleven. Dus hem maar weer gevangen, en mee naar huis genomen. Vervolgens de hulp van Sarah Higgins ingeroepen, en die bevestigde dat hij eigenlijk nog te klein is om op zich zelf te zijn, al zal het waarschijnlijk niet heel lang meer duren.
Dus de komende weken hebben we een heel dapper, maar oh zo schattig logeetje. Met een beetje geluk is hij over een paar weken dan groot en sterk genoeg om de wijde wereld te gaan verkennen.

Hier heten stinkdieren ‘Zorillas’ wat eigenlijk een véél te stoere naam lijkt voor zo’n klein en schattig beestje. Totdat je hem hoort grommen en gillen, dan lijkt het ineens toch best een passende naam.

Author

admin