Ondertrouw in Kenia

Nadat ik het uiteraard weer veel te lang had uitgesteld, ben ik vorige week op pad gegaan voor het regelen van het officiele deel van de aankomende bruiloft. Hiervoor ging ik naar het kantoor van de Distric Commisioner, de hoogste baas in ons district. Dit deed ik op advies van verschillende mensen, waaronder mijn advocaat en de ambassade. Maar, zoals het hier gaat,….. “Nee meneer, dat doen we niet meer hier, daarvoor moet je naar de DC in Nakuru”. Nakuru is een stad hier 70km vandaan. Dus ging ik maandag richting Nakuru. Vol goede moed, en met de hele papier winkel van paspoorten, internationale geboortebewijzen en uittreksels van het gemeente archief dat we echt niet eerder zijn getrouwd geweest zijn, op zak.
Achteraf gezien had ik natuurlijk een chauffeur mee moeten nemen, maar ja jullie kennen me al een beetje….

Bij het kantoor van de DC in Nakuru aangekomen werd me verteld dat ik hier ook niet moest zijn voor het aanvragen van een huwelijk. Daarvoor moest ik naar het gebouw IDOMOE. En dat lag ‘daar’ ergens, niet ver bij het Total benzine station vandaan. Dus na 45 minuten rondjes rijden, en rond vragen in Nakuru (en dat valt niet mee zal ik je zeggen, door de vele handkarren, motortaxi’s, taxibusjes, fietsers, wandelaars, kippen, geiten en zo meer) besloot ik de auto maar te parkeren en te voet verder te gaan.

Nadat ik een overheidsgebouw had gevonden, met een naam die leek op de naam die ik had doorgekregen (al kon die naam best veranderd zijn na 45 minuten herhalen in mijn hoofd) ging ik met een glimlach naar binnen. Nou dat was snel over, want ze keken me aan of ik wel goed bij mijn hoofd was, trouwregistratie??? Dat deden ze hier niet, daarvoor moest naar het kantoor van de DC, pffff, daar kwam ik dus vandaan…

Toch maar terug gegaan naar het kantoor van de DC, ditmaal te voet. Dit keer een andere ambtenaar gevonden, en die zei dat ik naar DIMU House moest. Oké, kunt u dat misschien voor me opschrijven? Natuurlijk zei ze, heb je een pen? Die had ik niet, maar na drie verschillende kantoortjes langs geweest te zijn kon ik een pen lenen (van een andere bezoeker). Daarnaast probeerde ze me een beschrijving te geven van waar het was, maar omdat ik geen enkele van de referentiepunten die ze noemde kende viel dat niet mee. Uiteindelijk ging ik weer onderweg.

Na zo’n 30 minuten zoeken en vragen, werd ik gewezen naar een trapje naar een deur ergens in een steegje tussen twee gebouwen. En ja hoor, boven die deur stond DIMU house. Dus ik 3 verdiepingen oprennen en …….. daar stonden 50 wachtende Kenianen en inmiddels was het 17:00 uur. De moed zonk in mijn schoenen want nu zou ik natuurlijk nooit meer aan de beurt komen vandaag. Maar ja, brutalen hebben de halve wereld, dus ik het eerste het beste kantoor ingelopen, en gevraagd waar je je kan inschrijven om te trouwen. Dat was kantoor nummer 6, dus ik door de gangen op zoek naar kantoor 6. En wat een geluk, daar was niemand, geen rij, alleen twee ambtenaren die schijnbaar niet al te veel werk hadden, aangezien er geen huizenhoge dossiers op of naast hun bureau lagen, en zelfs niet op de grond zoals je normaal hier in Kenia wel ziet.

De eerste vraag die me vervolgens gesteld werd was of ik de benodigde papieren had….uuuhm nee, die had ik voor de veiligheid in de auto laten liggen. Dus toen moest ik een sprintje trekken naar de auto die ik ongeveer een kilometer verder geparkeerd had. Tijdens de rit terug naar Dimu house reed ik nog even bijna 3 matatu’s aan, maar ik was nog op tijd.
De documenten waren in orde, de onderhandelingen over de te betalen onkosten vergoeding (omdat we trouwen op een externe lokatie) gingen redelijk voorspoedig, en het officiele formulier was zo ingevuld. Dus 15 minuten later was de ondertrouw geregeld.

Nu nog trouwen………..